در آغاز دهه 2000، بر اساس ایده پروژه مدیریت محلی پسارییس، “شهر ساعت ها” شکل گرفت که در کنار بازسازی و ارتقای طرح معماری شهر، شامل فرآیند ساعت سازی به یاد ماندنی است.
پایان، بیست و چهار ساعت گارمین d2 عمومی، از جمله ساعت برج ناقوس) که کل تاریخ ماشین‌های زمان، از ساعت‌های آفتابی تا امروز را نشان می‌دهد.
ساعت مکانیکی در قرون وسطی اروپا از دستان صنعتگران ماهر متولد شد و برای چندین قرن در حالی که خارج از مدار دانشگاه ها و دانش رسمی باقی ماند توسعه یافت.
تولد ساعت با توسعه توانایی کار با فلزات مرتبط است، در واقع تولد آن معاصر با توپ است، بنابراین جای تعجب نیست که بسیاری از اولین ساعت سازان نیز سازنده بمباران بودند.
کار و مطالعه صنعتگران با ساخت کاریون ها، اتومات ها و «جاکمارت» [1] که در شهرهای مختلف اروپا از جمله استراسبورگ (1350)، اورویتو (1351)، نور دیدند، تولیدکنندگان را به سطوح بسیار بالایی رساند. فلورانس (1353) [2] ، لیون (1380)، کورترای (1382)، لوند (1424)، بولونیا (اواسط دهه 1400).
اینها تقریباً همیشه ساعت‌های عمومی بودند که در برج‌ها یا برج‌های ناقوس قرار می‌گرفتند و اندام محرک آنها از وزنه‌هایی تشکیل می‌شد که با فرود آمدن توسط گرانش، حرکت را به مجموعه‌ای از چرخ‌های دنده منتقل می‌کردند.
یکی از این چرخ ها برای به دست آوردن یک حرکت آهسته و منظم به طور کلی، سیستمی داشت و امروزه نیز دارد که باعث می شود یک دندان در یک زمان “فرار” کند که به “فرار” معروف است.
ساخت ساعت عمومی مستلزم جابجایی صنعتگران متخصص، نیروی انسانی، تجهیزات، مصالح در محل بود و گاهی لازم بود ساختمان مخصوصی برای جابجایی مکانیزم و وزنه های سنگین برای حرکت آن احداث شود.
تا پایان قرن پانزدهم، تقاضا برای ساعت، اغلب عمومی و به ندرت خصوصی، کم بود. شاید به همین دلیل، با وجود اینکه صنعتگران آلمانی به عنوان ساعت سازان عالی در اروپا شهرت داشتند، هیچ مرکز تولید واقعی ایجاد نشد.
